Μια νέα μελέτη επιβεβαιώνει αυτό που πολλοί στην κοινότητα ατόμων με αναπηρία γνωρίζουν ήδη: Τα άτομα με αναπηρία βιώνουν υψηλά επίπεδα κατάθλιψης και άγχους κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19.
Η κοινωνική απομόνωση ήταν ο κύριος προγνωστικός παράγοντας τόσο για την κατάθλιψη όσο και για το άγχος, είπε η Kathleen Bogart, συν-συγγραφέας της μελέτης και αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχολογίας στο Oregon State University (OSU).
«Γνωρίζουμε ότι τα άτομα με αναπηρίες ήταν περισσότερο κοινωνικά απομονωμένα πριν από την πανδημία, επομένως για διάφορους λόγους, η πανδημία ενίσχυσε αυτή την ανισότητα», είπε.
Τα άτομα με αναπηρία είναι συχνά ανοσοκατεσταλμένα ή έχουν συννοσηρότητες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν πιο σοβαρή μόλυνση από το COVID-19, απαιτώντας πιο αυστηρή απομόνωση στο σπίτι για να αποφευχθεί η έκθεση στον ιό.
Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο Rehabilitation Psychology, εξέτασε απαντήσεις σε ερωτηματολόγια από 441 ενήλικες μεταξύ Οκτωβρίου και Δεκεμβρίου 2020 που αυτοπροσδιορίστηκαν ως άτομα με αναπηρία. Συνολικά, το 61% των συμμετεχόντων πληρούσε τα κριτήρια για πιθανή μείζονα καταθλιπτική διαταραχή και το 50% για πιθανή γενικευμένη αγχώδη διαταραχή.
Αυτό είναι πολύ υψηλότερο από την αρχική τιμή πριν από την πανδημία μεταξύ των ατόμων με και χωρίς αναπηρία, είπε η Bogart. Προηγούμενη έρευνα στο πεδίο έχει βρει ότι περίπου το 22% των ατόμων με αναπηρία διαγιγνώσκεται με κατάθλιψη κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Σύμφωνα με την Ένωση Άγχους & Κατάθλιψης της Αμερικής (Anxiety & Depression Association of America), σε ένα μέσο έτος, περίπου το 7% όλων των ενηλίκων των ΗΠΑ έχουν μείζονα καταθλιπτική διαταραχή και το 3% έχουν γενικευμένη αγχώδη διαταραχή.
Το στίγμα ήταν επίσης ένας σημαντικός προγνωστικός παράγοντας για την κατάθλιψη και το άγχος. Κάτι τέτοιο φάνηκε ιδιαίτερα μέσα από τις συζητήσεις και τις πολιτικές σχετικά με την κατανομή ιατρικών πόρων, όπου τα άτομα με αναπηρία θεωρούνταν ουσιαστικά σε χαμηλή προτεραιότητα για τους σωτήριους από τον COVID πόρους. Και αυτό μεταφράστηκε σε μεγαλύτερο φόβο ότι θα κολλήσουν τον ιό και θα χρειαζόταν ιατρική περίθαλψη που μπορεί να μην ήταν διαθέσιμη, και επομένως μεγαλύτερη κοινωνική απομόνωση, είπε η Bogart.
«Ειδικά στις αρχές της πανδημίας, υπήρχαν σαφείς πολιτικές σύμφωνα με τις οποίες τα άτομα με αναπηρία δεν θα είχαν προτεραιότητα να λάβουν αναπνευστήρα ή να λάβουν ακόμη και τεστ COVID όταν αυτά ήταν σπάνια», είπε.
Οι γιατροί κλήθηκαν να εστιάσουν τους πόρους σε ασθενείς που ήταν πιθανό να έχουν «καλή ποιότητα ζωής» μετά τον COVID, αλλά το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης συχνά υποτιμά την ποιότητα ζωής των ατόμων με αναπηρία, είτε πρόκειται για κάποιον που χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι είτε για κάποιον που έχει διανοητική αναπηρία, είπε.
«Ορισμένες από αυτές τις πολιτικές ευτυχώς καταργήθηκαν, αν και νομίζω ότι ορισμένες εξακολουθούν να ισχύουν», είπε η Bogart. «Αλλά ακόμα και όταν αυτές οι πολιτικές δεν υπάρχουν, υπάρχουν πολλοί άλλοι πιο σιωπηροί τρόποι με τους οποίους ήταν δύσκολο να προσπελαστούν οι υπηρεσίες υγείας».
Για παράδειγμα, σε διαφορετικά σημεία κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγειονομικής περίθαλψης έχουν καθυστερήσει ή ακυρώσει όλες τις «μη απαραίτητες» υγειονομικές υπηρεσίες για να περιορίσουν τη μετάδοση του COVID στις εγκαταστάσεις τους. Αυτό σημαίνει ότι τα άτομα με αναπηρία δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στην τακτικά προγραμματισμένη υγειονομική περίθαλψη, συμπεριλαμβανομένης της φυσικοθεραπείας ή της χειρουργικής επέμβασης, γεγονός που μπορεί να επιδεινώσει την κατάστασή τους.
Παρά την έκρηξη των θεμάτων ψυχικής υγείας, η Bogart βλέπει κάποια ελπίδα στα ευρήματα της μελέτης: Η κοινωνική απομόνωση και η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη είναι σημεία που μπορούν να αντιμετωπιστούν αρκετά εύκολα, όπως η σύνδεση μέσω Zoom και η αξιοποίηση των επισκέψεων τηλεϊατρικής όταν είναι δυνατόν. Αρκετοί μεγάλοι οργανισμοί για άτομα με ειδικές ανάγκες οργανώνουν επίσης εικονικές εκδηλώσεις κοινότητας, οι οποίες μπορεί να είναι πιο προσιτές σε ορισμένα άτομα από ό,τι οι δια ζώσης εκδηλώσεις, ανάλογα με την αναπηρία τους.
«Γνωρίζουμε ότι η κοινωνική στήριξη είναι πραγματικά ωφέλιμη· αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι η αντιληπτή απομόνωση ή η αντιληπτή κοινωνική στήριξη είναι πολύ πιο σημαντική από τον πραγματικό συγκεκριμένο αριθμό φίλων στο κοινωνικό μας δίκτυο», είπε. «Το πιο σημαντικό είναι αν κάποιος θεωρεί ότι η στήριξη που παίρνει είναι επαρκής».
Οι επισκέψεις στο σπίτι και η βοήθεια στο σπίτι είναι επίσης ζωτικής σημασίας για να γίνει η υγειονομική περίθαλψη προσιτή και ασφαλής για τα άτομα με αναπηρίες όταν ο γιατρός χρειάζεται να τα θεραπεύσει ή να τα εξετάσει σωματικά, είπε η Bogart.
Και στο πλαίσιο της τηλε-υγείας, η Bogart είπε ότι τα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης μπορούν να βελτιώσουν την προσβασιμότητα παρέχοντας αυτόματες λεζάντες για άτομα που είναι κωφά ή βαρήκοα, παρέχοντας διερμηνείς νοηματικής γλώσσας και δημιουργώντας πλατφόρμες στις οποίες μπορούν να πλοηγηθούν και οι τυφλοί ασθενείς.
Πηγή: Oregon State University https://today.oregonstate.edu/news/osu-study-finds-high-levels-depression-anxiety-among-disabled-people-during-covid-19-pandemic
Journal Reference: Katie Wang, Robert B. Manning, Kathleen R. Bogart, Jonathan M. Adler, Michelle R. Nario-Redmond, Joan M. Ostrove, Sarah R. Lowe. Predicting depression and anxiety among adults with disabilities during the COVID-19 pandemic. Rehabilitation Psychology, 2022.
Μετάφραση/προσαρμογή κειμένου: Σοφία Βιτσαξάκη, Ψυχολόγος, MSc Προαγωγή & Αγωγή Υγείας, ΕΚΠΑ
Φωτογραφία από codipunnett Pixabay
