Πολιτικές κατά της παχυσαρκίας που αποτυγχάνουν: η εμπειρία από την Αγγλία

Πολιτικές κατά της παχυσαρκίας που αποτυγχάνουν: η εμπειρία από την Αγγλία

Οι κυβερνητικές πολιτικές κατά της παχυσαρκίας στην Αγγλία κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχουν αποτύχει σε μεγάλο βαθμό λόγω προβλημάτων με την εφαρμογή τους, έλλειψης κατανόησης των προηγούμενων αποτυχιών και εμμονής στην προσπάθεια να πείσουν τα άτομα να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους αντί να αντιμετωπίσουν τα ανθυγιεινά περιβάλλοντα.

Σε σχεδόν 30 χρόνια, διαδοχικές κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου πρότειναν εκατοντάδες ευρείας κλίμακας πολιτικές για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας στην Αγγλία, χωρίς να έχει υπάρξει ακόμη αντίκτυπος στα επίπεδα παχυσαρκίας ή στη μείωση της ανισότητας,

Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας νέας έρευνας από ομάδα του Πανεπιστήμιου του Cambridge που χρηματοδοτήθηκε από τo National Institute for Health Research, UK (NIHR).

Οι ερευνητές λένε ότι τα ευρήματά τους μπορεί να εξηγήσουν γιατί, μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια κυβερνητικών πολιτικών για την παχυσαρκία, ο επιπολασμός της παχυσαρκίας στην Αγγλία δεν έχει μειωθεί και εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικές ανισότητες. Σύμφωνα με μια έκθεση της NHS Digital τον Μάιο του 2020, το 67% των ανδρών και το 60% των γυναικών ζουν υπέρβαροι ή με παχυσαρκία, συμπεριλαμβανομένου του 26% των ανδρών και του 29% των γυναικών που υποφέρουν από κλινική παχυσαρκία. Περισσότερο από το ένα τέταρτο των παιδιών ηλικίας δύο έως 15 ετών ζουν με παχυσαρκία ή παραπάνω βάρος και το χάσμα μεταξύ των λιγότερο και των πιο προνομιούχων παιδιών αυξάνεται.

Διαδοχικές κυβερνήσεις προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της παχυσαρκίας: σε έρευνα που δημοσιεύθηκε στο The Milbank Quarterly, η Dolly Theis και ο Martin White στο Κέντρο Έρευνας Διατροφής και Σωματικής Δραστηριότητας (CEDAR) στο Πανεπιστήμιο του Cambridge εντόπισαν 14 στρατηγικές παχυσαρκίας υπό την ηγεσία των κυβερνήσεων στην Αγγλία από 1992-2020. Ανέλυσαν αυτές τις στρατηγικές – οι οποίες περιείχαν 689 ευρείες πολιτικές – για να προσδιορίσουν εάν ήταν κατάλληλες για σκοπούς όσον αφορά τη στρατηγική τους εστίαση, το περιεχόμενο, τη βάση στη θεωρία και τα αποδεικτικά στοιχεία και τη βιωσιμότητα της εφαρμογής. Επτά από τις στρατηγικές ήταν ευρείες στρατηγικές δημόσιας υγείας που περιείχαν το θέμα της παχυσαρκίας αλλά και πολιτικές για άλλα θέματα, όπως για το κάπνισμα και την ασφάλεια των τροφίμων. Οι άλλες επτά περιείχαν μόνο πολιτικές που σχετίζονται με την παχυσαρκία, όπως για τη διατροφή ή / και τη σωματική δραστηριότητα. Δώδεκα από τις δεκατέσσερις στρατηγικές περιείχαν στόχους μείωσης της παχυσαρκίας. Ωστόσο, μόνο πέντε από αυτούς ήταν συγκεκριμένοι, αριθμητικοί στόχοι και όχι δηλώσεις όπως «στόχος η μείωση της παχυσαρκίας».

Η Theis είπε: «Πολλές από αυτές τις πολιτικές είναι σε μεγάλο βαθμό λανθασμένες από την αρχή και έχουν προταθεί με τρόπους δύσκολο να εφαρμοστούν. Επιπλέον, υπήρξε μια αρκετά συνεπής αποτυχία να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος. Οι κυβερνήσεις φαίνεται πιο πιθανό να εφαρμόσουν στρατηγικές  που περιέχουν τις ίδιες, ανακυκλωμένες πολιτικές παρά να εφαρμόσουν νέες πολιτικές που έχουν ήδη προταθεί».

Δεκατρείς από τις 14 στρατηγικές αναγνώρισαν ρητά την ανάγκη μείωσης της ανισότητας στην υγεία, συμπεριλαμβανομένης μιας στρατηγικής που εστιάστηκε πλήρως στη μείωση της ανισότητας στην υγεία. Ωστόσο, οι ερευνητές λένε ότι μόνο το 19% των προτεινόμενων πολιτικών ήταν πιθανό να είναι αποτελεσματικό στη μείωση των ανισοτήτων λόγω των προτεινόμενων μέτρων.

Οι κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου μέχρι σήμερα ευνόησαν σε μεγάλο βαθμό μια λιγότερο παρεμβατική προσέγγιση για τη μείωση της παχυσαρκίας, ανεξάρτητα από το πολιτικό κόμμα, δίνοντας προτεραιότητα στην ενημέρωση του κοινού για την παχυσαρκία, αντί να διαμορφώσουν τις επιλογές που διατίθενται στα άτομα στο περιβάλλον διαβίωσής τους μέσω ρυθμίσεων ή φόρων . Οι ερευνητές λένε ότι οι κυβερνήσεις μπορεί να έχουν αποφύγει μια πιο παρεμβατική προσέγγιση επειδή φοβούνται ότι θα θεωρηθεί ως «πατερναλιστική» – ή επειδή δεν έχουν γνώση σχετικά με το ποια παρεμβατικά μέτρα είναι πιθανό να είναι αποτελεσματικά.

Υπάρχουν, ωστόσο, στοιχεία που υποδηλώνουν ότι η χάραξη πολιτικής αλλάζει. Παρόλο που η σημερινή κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου εξακολουθεί να υποστηρίζει μια λιγότερο παρεμβατική προσέγγιση, οι πιο πρόσφατες στρατηγικές περιείχαν ορισμένες φορολογικές και ρυθμιστικές πολιτικές, όπως η απαγόρευση διαφημίσεων ανθυγιεινών τροφίμων και η φορολογική επιβάρυνση της βιομηχανίας αναψυκτικών. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει υποστεί αυξανόμενη πίεση και αναγνωρίζει ότι οι προηγούμενες προσεγγίσεις δεν ήταν αποτελεσματικές, ότι περισσότερες παρεμβατικές προσεγγίσεις γίνονται όλο και πιο αποδεκτές από το κοινό και επειδή αυξάνονται τα αποδεικτικά στοιχεία που υποστηρίζουν τις περιβαλλοντικές προσεγγίσεις.

Οι ερευνητές κατέγραψαν επίσης ελάχιστες προσπάθειες αξιολόγησης των στρατηγικών αυτών. Ως αποτέλεσμα, πολλές προτεινόμενες πολιτικές ήταν παρόμοιες ή ίδιες για πολλά χρόνια, συχνά χωρίς αναφορά της ύπαρξης τους σε προηγούμενη στρατηγική. Μόνο μία στρατηγική (Saving Lives, που δημοσιεύθηκε το 1999) είχε αναθέσει την αξιολόγηση της σε ανεξάρτητο φορέα. «Μέχρι πρόσφατα, φαίνεται να υπάρχει μια αποστροφή προς τη διεξαγωγή ανεξάρτητων αξιολογήσεων υψηλής ποιότητας, ίσως επειδή κινδυνεύουν να δείξουν αποτυχία», πρόσθεσε ο White. «Αλλά αυτό περιορίζει την ικανότητα μιας κυβέρνησης να παίρνει μαθήματα από προηγούμενες πολιτικές.

“Αν επρόκειτο να δημιουργήσουμε μια κάρτα αναφοράς, συνολικά θα μπορούσαμε να τους δώσουμε μόνο 4 στα 10. Θα μπορούσαν πολύ καλύτερα.” Οι Theis και White εντόπισαν επτά απαραίτητα κριτήρια αποτελεσματικής εφαρμογής, αλλά διαπίστωσαν ότι μόνο το 8% των πολιτικών πληρούσε και τα επτά κριτήρια, ενώ το 29% δεν πληρούσε κανένα από τα κριτήρια. Λιγότερο από το ένα τέταρτο (24%) περιελάμβανε σχέδιο παρακολούθησης ή αξιολόγησης, μόλις το 19% ανέφερε υποστηρικτικά επιστημονικά στοιχεία και λιγότερο από ένα στα δέκα (9%) περιελάμβανε λεπτομέρειες σχετικά με το πιθανό κόστος-όφελος ή τον κατανεμημένο προϋπολογισμό.

Η έλλειψη τόσο βασικών πληροφοριών, όπως το κόστος εφαρμογής πολιτικών, επισημάνθηκε σε πρόσφατη έκθεση της Εθνικής Υπηρεσίας Ελέγχου (National Audit Office) για την προσέγγιση της βρετανικής κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της παιδικής παχυσαρκίας, η οποία διαπίστωσε ότι το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Φροντίδας δεν ήξερε πόσο ξόδεψε η κεντρική κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της παιδικής παχυσαρκίας.

«Ανεξάρτητα από το πόσο καλοπροαίρετη και επιστημονικά τεκμηριωμένη είναι μια πολιτικής, αν προτείνεται χωρίς σαφές σχέδιο ή στόχους, καθιστά δύσκολη την εφαρμογή και είναι απίθανο να είναι επιτυχής», πρόσθεσε η Theis. «Οι κυβερνήσεις πρέπει να συνοδεύουν τις προτάσεις πολιτικής με πληροφορίες που διασφαλίζουν ότι μπορούν να εφαρμοστούν με επιτυχία και με ενσωματωμένα σχέδια αξιολόγησης και χρονικά πλαίσια. ‘Εχει σημειωθεί πρόοδος με την έναρξη των αξιολογήσεων τα τελευταία τρία χρόνια. Όμως, πρέπει επίσης να δούμε πολιτικές διαμορφωμένες με τρόπο που τις καθιστά εύκολα εφαρμόσιμες. Πρέπει επίσης να απομακρυνθούμε από παρεμβάσεις που βασίζονται στην αλλαγή της διατροφής και της δραστηριότητας του ατόμου και να ακολουθήσουμε πολιτικές που αλλάζουν τα περιβάλλοντα και ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να μην τρώνε υπερβολικά και να είναι κάνουν καθιστική ζωή.

Το να ζεις με παχυσαρκία ή υπερβολικό βάρος σχετίζεται με μακροχρόνια σωματικά, ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα. Τα σχετικά προβλήματα υγείας, όπως ο διαβήτης τύπου 2, οι καρδιαγγειακές παθήσεις και οι καρκίνοι, εκτιμάται ότι κοστίζουν στο σύστημα υγείας της Αγγλίας τουλάχιστον 6,1 δισεκατομμύρια λίρες ετησίως και το συνολικό κόστος της παχυσαρκίας για την ευρύτερη κοινωνία στην Αγγλία εκτιμάται σε 27 δισεκατομμύρια λίρες ετησίως. Η πανδημία COVID-19 έφερε στο φως επιπλέον κινδύνους για άτομα που ζουν με παχυσαρκία, όπως αυξημένο κίνδυνο νοσηλείας και σοβαρότερης νόσου.

Η έρευνα χρηματοδοτήθηκε από το NIHR School for Public Health Research, με επιπλέον υποστήριξη από το British Heart Foundation, Cancer Research UK, Economic & Social Research Council, Medical Research Council και Wellcome Trust.

Πηγή  https://www.cam.ac.uk/research/news/successive-governments-approaches-to-obesity-policies-have-destined-them-to-fail-say-researchers

Άρθρο Dolly R Z Theis, Martin White. Is obesity policy in England fit for purpose? Analysis of government strategies and policies, 1992-2020. Milbank Quarterly; 19 Jan 2021; DOI: https://doi.org/10.1111/1468-0009.12498