‘Ερευνα διαπιστώνει ότι οι γιατροί που ασχολούνται με την παιδική φροντίδα προσπαθούν να αντιμετωπίσουν και ζητήματα γονικής υγείας που επηρεάζουν τα παιδιά, αλλά περιορίζονται από εμπόδια που σχετίζονται με το σύστημα των υπηρεσιών και τη στάση των γιατρών. Η μελέτη επίσης δείχνει ότι οι γιατροί κατανοούν τη σημαντικότητα του θέματος, αλλά δεν είναι σίγουροι για την ευθύνη τους.
Μια νέα έρευνα στις ΗΠΑ σε περισσότερους από 200 παιδιάτρους πρωτοβάθμιας περίθαλψης διαπίστωσε ότι ενώ πάνω από τα τρία τέταρτα προσέγγισαν τουλάχιστον ένα γονεϊκό ζήτημα υγείας, όπως η κατάθλιψη της μητέρας ή η χρήση καπνού κατά τις επισκέψεις των παιδιών και η πλειοψηφία αναγνώρισε τον αντίκτυπο τέτοιων ζητημάτων υγείας, είναι λίγοι αυτοί που αισθάνονται υπεύθυνοι για την αντιμετώπισή τους.
Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στα περιοδικά Clinical Pediatrics και Journal of Pediatrics, δείχνουν ότι ενώ οι γιατροί πρωτοβάθμιας φροντίδας αντιμετωπίζουν εμπόδια στην πράξη (συμπεριλαμβανομένης της έλλειψης χρόνου και δυσκολίας στην παραπομπή γονέων σε σχετικές υπηρεσίες), η στάση τους απέναντι στην προαγωγή της γονικής υγείας μπορεί επίσης να επηρεάσει τη συμπεριφορά τους.
Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι οι παιδίατροι πρωτοβάθμιας περίθαλψης κατανοούν πώς τα γονικά προβλήματα υγείας επηρεάζουν την υγεία των νέων ασθενών τους, αλλά αναφέρουν ότι η αντιμετώπισή τους υπερβαίνει τις ικανότητες τους και αυτό περιορίζει την προθυμία τους να αντιμετωπίσουν αυτά τα ζητήματα.
Επαγγελματικές οργανώσεις, όπως η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής, συστήνουν οι παιδίατροι πρωτοβάθμιας φροντίδας να αντιμετωπίζουν ζητήματα γονικής υγείας, όπως η χρήση καπνού, το καθεστώς εμβολιασμού και η ενδοοικογενειακή βία λόγω της έντονης επίδρασής τους στα αποτελέσματα της υγείας των παιδιών ασθενών τους.
Σε μια προσπάθεια να καταγραφούν οι τρέχουσες πρακτικές και ο βαθμός που οι γιατροί αντιμετωπίζουν τα ζητήματα γονικής υγείας ως σχετικά με την υγεία των παιδιών, ο Dr Venkataramani, καθηγητής στο Johns Hopkins University School of Medicine και οι συνεργάτες του επέλεξαν ένα τυχαίο δείγμα 1.000 παιδίατρων πρωτοβάθμιας φροντίδας, από μια βάση δεδομένων με περισσότερους από 1,4 εκατομμύρια ιατρούς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μόνο οι γιατροί που πραγματοποίησαν επισκέψεις εξωτερικών ασθενών κατά τη διάρκεια της έρευνας ήταν επιλέξιμοι. Συνολικά 239 γιατροί απάντησαν στην έρευνα. Σχεδόν το 63% ήταν παιδίατροι και το υπόλοιπο ήταν οικογενειακοί γιατροί.
Η έρευνα επικεντρώθηκε σε πρακτικές και στάσεις απέναντι σε έξι ζητήματα γονικής υγείας, τα οποία επιλέχθηκαν με βάση τις κατευθυντήριες γραμμές προληπτικής φροντίδας των επαγγελματικών παιδιατρικών οργανώσεων: 1) κατάθλιψη της μητέρας, 2) χρήση καπνού, 3) ενδοοικογενειακή βία (IPV), 4) Tdap (τετάνου, διφθερίτιδας και ακυτταρικού κοκκύτη), 5) καθεστώς ασφάλισης υγείας και 6) οικογενειακός προγραμματισμός.
Εκτός από την περιγραφή της συχνότητας με την οποία ασχολήθηκαν με αυτά τα θέματα, οι γιατροί ρωτήθηκαν για τα γενικά εμπόδια και τους ζητήθηκε να αναφέρουν σε κλίμακα πέντε βαθμών πόσο έντονα συμφωνούν ή διαφωνούν με τις δηλώσεις “Πιστεύω ότι το ζήτημα είναι σημαντικό για την υγεία των παιδιών »και« πιστεύω ότι είναι δική μου ευθύνη να αντιμετωπίσω αυτό το ζήτημα ».
Σχεδόν το 80% των ερωτηθέντων έθιξε τουλάχιστον ένα από τα ζητήματα γονικής υγείας σε ποσοστό 25% ή περισσότερο κατά τις επισκέψεις. Συχνά, αφορούσαν την κατάθλιψη της μητέρας (82,8%) και τη χρήση καπνού (92,4%), μέσω της ανίχνευσης (screening) και της παροχής συμβουλών στους γονείς. Ωστόσο, λιγότερο από το ήμισυ αφορούσε την ενδοοικογενειακή βία (IPV, 44,4%), τον οικογενειακό προγραμματισμό (33,8%) και την ασφάλιση υγείας (45,9%). Η μεγάλη πλειοψηφία (άνω του 85%) υποστήριξε την έλλειψη χρόνου ως εμπόδιο, ενώ πάνω από το ήμισυ ανέφερε θέματα που σχετίζονται με παραπομπές ως εμπόδια στην αντιμετώπιση της υγείας των γονέων.
Περισσότερο από το 90% των ερωτηθέντων συμφώνησαν ότι η κατάθλιψη της μητέρας, η χρήση καπνού, η IPV και το Tdap ήταν σημαντικά για την υγεία των παιδιών, ενώ λιγότεροι συμφώνησαν για τον οικογενειακό προγραμματισμό και την ασφάλιση υγείας (59,2% και 53,6% αντιστοίχως). Οι αντιλήψεις για την ευθύνη ακολούθησαν παρόμοιο μοτίβο: η πλειοψηφία συμφώνησε ότι ήταν ευθύνη τους να αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη της μητέρας (85,7%), τη χρήση καπνού (93,3%), την ανοσοποίηση Tdap (81,8%) και την IPV (62,8%). Ωστόσο, μια μειοψηφία (31,9 και 22,6% αντίστοιχα) συμφώνησε ότι ήταν υπεύθυνη για την αντιμετώπιση του θέματος του οικογενειακού προγραμματισμού και ζητημάτων ασφάλισης υγείας.
Συνολικά, οι περισσότεροι ερωτηθέντες συμφώνησαν ότι τα ζητήματα γονικής υγείας έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην υγεία των παιδιών τους αλλά πολύ λιγότεροι συμφώνησαν ότι ήταν υπεύθυνοι να τα αντιμετωπίσουν. Αυτή η διαφορά μεταξύ της συνάφειας και της ευθύνης ήταν πιο αξιοσημείωτη για την IPV (διαφορά 30,5%), τον οικογενειακό προγραμματισμό (24,4%) και την ασφάλιση υγείας (31,0%).
“Η προώθηση της γονικής υγείας στην παιδιατρική έχει μεγάλες δυνατότητες να αντιμετωπίσει την υγεία από γενιά σε γενιά και για να πραγματοποιήσουμε αυτό το δυναμικό πρέπει να κατανοήσουμε πώς να βελτιώσουμε τις τρέχουσες πρακτικές”.
Πηγή: https://www.hopkinsmedicine.org/news/media/releases/
Journal Reference: Maya Venkataramani, Tina L. Cheng, Barry S. Solomon, Craig Evan Pollack. Addressing Parental Health in Pediatrics: Physician Perceptions of Relevance and Responsibility. Clinical Pediatrics, 2017; 56 (10): 953 DOI: 10.1177/0009922817705189
